به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از اراک، چهارمین جلسه نهج البلاغه خوانی امروز با حضور خانم سکینه خاتون سنمبر، استاد حوزه علمیه خواهران استان مرکزی و جمعی از معاونین و کادر مؤسسه آموزش عالی حوزوی ریحانه الرسول (س) برگزار شد.
خانم سنمبر ضمن بیان حکمت ۴ نهج البلاغه (وَ قَالَ (علیه السلام) الْعَجْزُ آفَةٌ، وَ الصَّبْرُ شَجَاعَةٌ، وَ الزُّهْدُ ثَرْوَةٌ، وَ الْوَرَعُ جُنَّةٌ، وَ نِعْمَ الْقَرِینُ [الرِّضَا] الرِّضَی)، گفت: امام در چهارمین حکمت به پنج وصف از اوصاف انسانی اشاره می کند و به آفات عجز و ارزش صبر، زهد، ورع و رضا می پردازد و نخست می فرماید: «عجز و ناتوانی آفت است».
وی بیان کرد: عجز هر گونه ناتوانی علمی، جسمی، اقتصادی و فکری را شامل می شود و به یقین اینها بزرگ ترین آفات زندگی انسان است؛ انسان عاجز، ذلیل و خوار و شکست خورده و بی ارزش و بی مقدار است به همین دلیل در دین اسلام تاکید شده است بکوشید و هرگونه عجز را از خود دور سازید و با قدرت و قوت به اهداف مالی و معنوی خود برسید.
سنمبر در دومین نکته اشاره به آثار مثبت صبر و شکیبایی کرد و افزود: «صبر شجاعت است»، بدیهی است صبر چه در مقابل عوامل معصیت باشد، چه در مسیر اطاعت پروردگار و چه در برابر مصائب روزگار انجام گیرد، نوعی شجاعت محسوب می شود و تنها شجاعانند که از عهده شکیبایی در این مراحل سه گانه بر می آیند.
استاد حوزه علمیه خواهران استان مرکزی در ادامه اظهار داشت: امام علی(ع) در سومین جمله می فرماید: «زهد ثروت است» اشاره به اینکه انسان زاهدِ قانع، از همه خلق بی نیاز است و چه بسا ثروتمندانی که جزء نیازمندان هستند و زاهد کسی است که دلبسته و وابسته به امور مالی و دنیایی نباشد،خواه آن را داشته باشد یا نداشته باشد.
وی در شرح چهارمین جمله از حکمت چهارم، تصریح کرد: در این فراز «تقوا و پرهیزگاری سپری است در برابر گناهان و خطرات شیطان و هوای نفس»؛ که ورع به معنای تقوا یا حد اعلای تقواست به گونه ای که انسان حتی از شبهات پرهیز کند.
سنمبر تصریح کرد: این فضیلت انسانی، از حالت خداترسی باطنی سرچشمه می گیرد که چون در برابر او گناهی ظاهر شود، سدی در میان او و گناه ایجاد کند و تعبیر به «جنة» این است که هوای نفس و شیطان پیوسته قلب انسان را هدف تیرهای خود قرار می دهد و انسان با ورع به وسیله این سپر می تواند از آزار آنها در امان بماند.
وی در پایان به آخرین جمله حکمت اشاره و خاطرنشان کرد: «رضایت و خشنودی (از تقدیرات الهی) بهترین همنشین است»، همنشین خوب کسی است که به انسان آرامش بخشد و او را از بی تابی در برابر مشکلات باز دارد و او را امیدوار نماید و تمام این آثار در راضی بودن به قضای الهی است؛ لذا کسی که مقدرات را از سوی خداوند حکیم و مهربان می داند هرگز از مصائبی که به هر حال در دنیا روی می دهد و مشکلاتی که گریبان انسان را ناخواسته می گیرد ناراحت نمی شود و بی تابی نمی کند بلکه تمام کوشش خود را برای پیروزی بر مشکلات به کار گیرد؛ و هم چنین اگر حوادثی خارج از حیطه قدرت او رخ دهد در برابر آن راضی باشد و زبان به ناشکری نگشاید و جزع و بی تابی نکند.
